Mark Schippers: “Gaat het in de kerk in Zwolle niet gewoon te goed?”

Naast predikanten telt de Protestantse Gemeente Zwolle kerkelijk werkers. Eén van hen is Mark Schippers (41), werkzaam als kerkelijk opbouwwerker voor de Adventskerk-Oosterkerkgemeente. Jarenlang deed hij pionierswerk in onder meer Amsterdam. “Waar draait het om als we samen kerk proberen te zijn?”

In de ruime tuin achter zijn huis in Zalk ontvangt Mark de interviewer en fotograaf van Gaandeweg. Het is een aangename ochtend in september. Achter ons lopen koeien in de wei. De omgeving vormt een bijzonder contrast met waar Mark als kerkelijk werker graag over vertelt: zijn jarenlange ervaringen als pionier in de stad en de zelfkant van de samenleving, en hoe hij kerk-zijn voor zich ziet.

Geboren en getogen in Heinenoord in een bevindelijk protestants milieu, besloot hij een studie communicatie te volgen op Hogeschool Rotterdam. “Een vriend van de middelbare school deed een HBO theologie opleiding. Zijn verhalen en leerstof vond ik erg interessant. Omdat ik mijn opleiding communicatie niet helemaal vond aansluiten ben ik overgestapt en ook theologie gaan studeren, op Christelijke Hogeschool Ede.”

Vanuit onderlinge betrokkenheid en oprechte zorg voor elkaar groeide een gemeenschap

Voor Mark was dat een belangrijke stap. “Mijn hele familie woont al generaties in de Hoeksche Waard. Ik ben de enige die van het eiland is vertrokken.” Dat werd op kamers wonen en studeren. Hij leerde er Teunieke kennen met wie hij trouwde. Inmiddels hebben ze vier kinderen: Anne-Ruth (11), Tobias (9), Josia (7) en Hanne-Maren (3).

Na een korte periode in Ede verhuisde het stel, dat toen nog geen kinderen had, naar Amsterdam. “Ik kon meewerken aan missionair project Hebron van de Protestantse Kerk Amsterdam in de Spaarndammerbuurt. Voor mij een leerwerktraject terwijl ik mijn studie vervolgde aan Tyndale Seminary, een opleiding met studenten van over de hele wereld in Badhoevedorp.”

Na twee jaar in de Spaarndammerbuurt ging hij pionieren in de Baarsjes. “Een compleet seculiere omgeving. Het kerk-zijn moest vanuit het niets weer worden opgebouwd. Dat was spannend. Je moet relaties opbouwen  zoals met de buurtvereniging, winkeliers en scholen. En aansluiten bij mensen en hun vragen en behoeften.”

Ik ontdekte dat vooral onder expats behoefte was aan een plek voor jonge ouders en hun kinderen om elkaar te ontmoeten. Vanuit mijn kantoortje zag ik moeders met kinderwagens en ik ben gesprekjes gaan aanknopen. Je moet relaties opbouwen en verbindingen leggen. Zo ontstond de Amsterdam Playgroep en dat voorzag in een grote behoefte. Een jonge lesbische moeder voelde zich onbegrepen en ervoer dankzij de groep een basis waardoor ze weer verder kon, om maar iets te noemen. Ook organiseerden we elke dinsdag een eetgroep met na afloop de mogelijkheid tot Bijbelstudie. Mensen vroegen ‘Mag ik gedoopt worden?’ Vanuit onderlinge betrokkenheid en oprechte zorg voor elkaar groeide een gemeenschap. Toen we vertrokken was er een geloofsgemeenschap van zo’n zestig mensen.”

Mark ziet de pracht van dit soort kleine gemeenschappen. “Een grote en volle kerk is voor mij niet per definitie beter. Liever tien kerken van dertig mensen dan eentje van driehonderd. De vieringen waren ook niet hoog-liturgisch, maar heel eenvoudig.”

In Amsterdam zag Mark eenzaamheid, verslaving, de rauwe kanten en soms lastige culturele verschillen. “Juist door basaal kerk te zijn ontmoeten en helpen mensen elkaar. Zo wordt de wereld en het leven wat mooier, of beter te dragen. Soms denk ik: gaat het in de kerk in Zwolle eigenlijk niet gewoon te goed? Proberen we hier niet te veel het oude instituut overeind te houden?”

“Voor mij is God vooral ‘Ik ben er’. Het is een soort van basisvertrouwen”

In Zwolle werkt Mark met name voor twintigers, dertigers en veertigers. Hij leidt onder meer een gespreksgroep waar zo’n 25 mensen bij betrokken zijn. “Ook die ontmoetingen zijn een vorm van kerk-zijn, het speelt zich echt niet alleen af op zondagmorgen.”

Tegelijk zijn er kansen voor de zondag, denkt Mark. Hij noemt de Kliederkerk-viering. “Dat gebeurde met Palmpasen in de Adventskerk: ouders en kinderen die samen zongen, vierden en creatief bezig waren. Geloof werd gedeeld, er gebeurde wat. Het plezier spatte eraf!”

Hoe ervaart hij God in zijn leven en werk? “Voor mij is God vooral ‘Ik ben er’. Een soort basisvertrouwen om vanuit te leven. Ook al valt alles weg in het leven… Hij is er. Ook op de momenten dat je niet op de toppen van je geloof leeft mag ik weten dat God er is. Woestijntijd en oases wisselen elkaar af, maar God is de constante. Dat geeft mij vertrouwen.”