De zin van je leven: ds. Iemke Epema

In het kader van het verschijnen van de vernieuwde Bijbelvertaling vroegen wij ons af: welke zin uit de Bijbel ligt onze predikanten na aan het hart? Omdat-ie inspireert, troost of misschien wel schuurt. Ds. Iemke Epema (Oosterkerk) sluit de rij. Voor haar twee zinnen gebaseerd op een verhaal, met ‘Deel in mijn vreugde’ als uitnodigende boodschap.

Bij ons thuis werd er vroeger na het eten uit de kinderbijbel gelezen. We gingen elke avond verder waar we de vorige keer gebleven waren. Zo kwamen alle belangrijke verhalen wel een keer aan bod. Alleen als er iemand van ons jarig was werd dat doorgaande spoor onderbroken. Wie jarig was mocht namelijk zijn of haar lievelingsverhaal uitkiezen. Toen wij werden uitgenodigd om voor deze rubriek een zin of tekst uit de Bijbel te kiezen moest ik daaraan terug denken. Ik weet nog goed welk verhaal ik als kind dan altijd koos. Dat was dat van het verloren schaap.

In de NBV is het te vinden in Lucas 15 en zijn het maar vier verzen. In de kinderbijbel was het een spannend verhaal dat minstens anderhalve bladzijde besloeg. Er werd daar ingezoomd op het schaapje dat de kudde kwijt geraakt was en zich angstig en verloren voelde. In het evangelie wordt het verhaal juist verteld vanuit het perspectief van de herder die op zoek gaat. En in die kinderbijbel stond er een prachtige houtskooltekening bij van de herder die het schaap op zijn schouders draagt.

Iedere keer dat ik als kind dit verhaal hoorde was ik zelf dat schaapje. Ik was het die de herder ging zoeken en hij rustte niet totdat hij mij gevonden had. Hij tilde mij hoog op zijn schouders en bracht me veilig terug naar de anderen.

Mijn vader nam ons soms op zijn schouders als we lange wandeltochten maakten en wij moe waren geworden van het lange lopen. ‘Mag ik op je schouders?’ vroeg je dan. Het was een feest als hij ja zei en je optilde. Daar zat je dan ineens vorstelijk hoog! Het was zowel spannend als veilig op die plek. Op een gegeven moment werd ik er als oudste te groot voor. Stiekem was ik jaloers op mijn jongere zusje en broertjes die nog wel op de schouders genomen werden. Misschien hield ik daarom wel zo veel van het verhaal van het verloren schaap, omdat het dit sterke gevoel van geborgenheid bij me opriep.

Bij mijn bevestiging tot predikante, nu al meer dan 27 jaar geleden, stond tot mijn verrassing dit verhaal van het verloren schaap op het rooster. En toen ik 25 jaar predikant was heb ik er in die dienst opnieuw deze tekst uit Lucas 15 gelezen, al stond het toen niet op het rooster. In de overdenking herhaalde ik twee uitspraken waar ik destijds mijn preek mee was begonnen. Samen geven ze voor mij goed weer waar het in dit hoofdstuk uit Lucas en in het hele evangelie om gaat. De eerste luidt:

Bij liefde hoort dat je een mens opzoekt daar waar hij is en niet daar waar jij hem graag zou willen hebben.

En de andere:

Liefde is nooit iemand alleen maar accepteren zoals hij is, het is geloven in iemands mogelijkheden: iemand kunnen zien zoals hij of zij bedoeld is te worden.

De herder gaat het schaap eerst zoeken op de plek waar het is verloren geraakt. Hij maakt de beweging naar het schaap toe en laat de kudde daar zelfs voor achter. Vervolgens tilt hij het op en brengt het terug bij de gemeenschap, de plek waar het thuishoort, waar het zich weer kan verbinden. Als de verbinding hersteld wordt is er diepe vreugde. Bij het schaap én bij de herder. Dit verhaal nodigt ons uit om te delen in die vreugde.