Jenny Mooij: “Laten we open staan en van elkaar leren!”

Naast predikanten telt de Protestantse Gemeente Zwolle kerkelijk werkers. In deze rubriek gaat Theo Brand met hen in gesprek. De derde ontmoeting is met Jenny Mooij (44), werkzaam als kerkelijk medewerker pastoraat voor Oosterkerk en Adventskerk. Ze weet hoe het is om maatschappelijk aan de grond te zitten en randkerkelijk te zijn. “Die ervaringen kunnen van pas komen.”

Als kleuter wilde ze al dominee worden. Ze speelde kerkje, verkleedde zich in een zwarte jurk, trouwde haar zusje en doopte haar poppen. “Mijn zusje en broertje paaide ik natuurlijk met snoepjes.” Voor Jenny was het zonneklaar dat ze later voor de kerk zou gaan werken.

“Ik wilde dichtbij God zijn. En als ik voor de kerk werkzaam ben, dan ben ik daar nooit ver vandaan, zo was mijn idee. Eigenlijk heb ik die gedachte nooit los gelaten.”

Ze groeide op in het Gelderse Loenen in een bosrijke omgeving. Met haar ouders ging ze naar de hervormde dorpskerk. Het voortgezet onderwijs volgde ze in Apeldoorn: via het gymnasium, naar de havo en ze sloot af met een atheneumdiploma.

Nooit was er twijfel over wat ze wilde worden. “Mijn ouders vroegen me  ‘Weet je dat nu wel zeker?’ maar het schrok me niet af.”

Na de vooropleiding Grieks en Latijn begon Jenny met een studie theologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. “De mooiste tijd van mijn leven,” zegt ze lachend. Ze volgde een korte stage in Assen en een langere stage in Stadskanaal en als afstudeerrichting koos ze geestelijke verzorging. Ze studeerde af op het onderwerp christelijke rituelen bij stervensbegeleiding.

“We zijn mensen met tekortkomingen, maar ook met een vonk van God”

“Zeker achteraf kan ik die keuze goed plaatsen. Ik was de eerste in de familie die naar de universiteit ging en in mijn familie zitten veel verpleegkundigen wat me ook vormde. In de zorg gaat het uiteindelijk om ‘heel de mens’ dus ook de mens die zoekt naar zin en betekenis. Wat kan het geloof daarin betekenen? Ik houd van mensen en hun verhaal en wil dat verbinden met het verhaal van God. Dat is fascinerend en mooi.”

Jenny weet hoe het is om maatschappelijk aan de grond te zitten en randkerkelijk te zijn. “Die ervaringen kunnen van pas komen in het pastoraat.” Ze vertelt dat ze na een paar jaar huwelijk in een scheiding belandde. Als moeder van de kleine Kirsten, raakte ze in haar woonplaats Deventer werk en inkomen kwijt en belandde in een burn-out. Het huis moest worden verkocht en ze had geen verblijfplaats meer.

“Ik moest alle zeilen bijzetten om te overleven. Wat ook niet hielp was dat de kerken waar ik me thuis voelde, de deuren sloten. Gelukkig waren er gemeenteleden die mij hielpen. Zo kon ik bij een gemeentelid tijdelijk intrekken.”

Via de pioniersplek Krachtvoer vond Jenny de weg terug naar de kerk. Later ging ze aan de slag als kerkelijk medewerker pastoraat in Gorssel en Epse, in de buurt van Deventer. Toen de vacature in Zwolle voorbij kwam solliciteerde ze daar – en met succes. Handig voor haar, want haar levenspartner Harry woont er. Bij hem is ze de ene week, dichtbij haar werk, terwijl ze de andere week thuis is in Deventer, met haar inmiddels 13-jarige dochter Kirsten. Daarnaast wandelt ze veel in de natuur, zingt in een koor en doet aan kickboksen.

Mooie aanvullingen op haar werk, vindt ze. Als pastoraal werker bezoekt ze mensen, leidt uitvaarten, werkt met collega’s aan beleid voor het pastoraat in de nieuwe Adventskerk/Oosterkerk-gemeente en draagt bij aan gespreksavonden in het kader van het programma bezinning en inspiratie. Ook draait ze mee in een breed verband van christelijke kerken en voorgangers in de wijk Dieze.

“In de brede oecumene voel ik me thuis. Ik heb allerlei vrienden, van atheïst, moslim tot orthodox-protestant. Voor mij heeft ieder mens iets meegekregen van Gods liefde. We zijn mensen met tekortkomingen, maar ook met een vonk van God, en in de kerk hebben we een Bijbel vol verhalen. Laten we open staan en van elkaar leren!”