“Zorg voor een plek waar jongeren zich prettig voelen”

Naast predikanten telt de Protestantse Gemeente Zwolle kerkelijk werkers. Voor ons magazine Gaandeweg gaat Theo Brand met hen in gesprek. De eerste ontmoeting is met Dirk Jan Steenbergen (62), werkzaam voor Adventskerk en Oosterkerk. “We gaan de wereld niet redden. Maar begin in het klein met een schouderklop of knuffel.”

Dirk Jan woont in Holtenbroek en is getrouwd met Marianne. “We hebben samen twee zoons, Pim en Jorn, inmiddels zijn ze ver in de twintig. In Emmeloord kwam ik ter wereld in een kerkelijk betrokken gezin. Ik was een braaf gereformeerd jongetje.”

Op zijn elfde verhuisde hij met zijn ouders naar Zwolle en die gebeurtenis heeft grote impact op hem gemaakt. “Op de nieuwe basisschool in Zwolle voelde ik me verschrikkelijk. Ik had voor mijn gevoel niets meer en verlangde terug naar de tijd in Emmeloord.”

Ruim een jaar later kon hij beginnen op de middelbare school. Twee keer bleef hij zitten. “Elke dag ging ik voetballen en het huiswerk interesseerde me niet zo.” Toch haalde hij uiteindelijk zijn VWO-diploma waarna hij in Zwolle ging studeren aan de lerarenopleiding met als vakken aardrijkskunde en geschiedenis.

“In die tijd werd ik ook vrijwilliger in de kerk. Ze zochten mensen voor het jeugdwerk in Holtenbroek. Eén keer per week was er jeugdclub in een kelder onder een flat. Na de eerste keer stond ik al in mijn eentje voor een groep van vijftien tot twintig kinderen.”

Later in De Hoeksteen is Dirk Jan met een tienergroep gestart. “Zo rolde ik het jongerenwerk in. Ik had mijn diploma als leraar op zak, maar er was in die tijd weinig werk. Ik volgde mijn hart en naast het voetballen bij CSV kwam dit op mijn pad.”

Misschien omdat hij zelf ook een lastige puberteit had, kon hij zich goed verplaatsen in de jongeren. “Ik heb altijd mijn hart gevolgd en ik ontdekte mijn talent. Ik denk dat God mij het gegeven heeft.”

Theologie studeren werd de volgende stap. Dat kon dichtbij in Kampen. “Ik was inmiddels 27 jaar en zocht het liever wat verder weg, zowel letterlijk als figuurlijk. Het werd Groningen, een vrijzinnig theologisch bolwerk. Ik was op zoek naar scherpte en uitdaging.”

Dirk Jan herinnert zich de examens in 1988 voor de vooropleiding Latijn en Grieks, daags na de EK-finale voetbal die het Nederlands elftal won. “We hadden gefeest en ik had een kater, maar haalde gelukkig wel een voldoende.”

Jaren studeerde hij in Groningen en hij combineerde dat met betaald werk voor onder meer de christelijke plattelandsjongeren. Als student leerde hij Marianne kennen die filosofie en theologie studeerde. Dirk Jan rondde de theologiestudie niet af, maar later wel op Windesheim omdat werkgevers graag een papiertje zagen.

“Ik hoop dat jongeren meekrijgen dat het in de Bijbel om bevrijding gaat”

Hij heeft bij diverse kerken banen gehad tot in Antwerpen aan toe. Van jeugdwerker tot voorganger en ouderenpastor. Dat laatste is hij nu in Dronten. “Ook heb ik nog 22 jaar in het onderwijs gewerkt als docent en teamleider. Altijd in combinatie met werken bij de kerk.”

Dirk Jan vindt het belangrijk dat er juist voor jongeren een plek is waar ze zich prettig voelen. “Ik hoop dat jongeren van mij meekrijgen dat het in de Bijbel om bevrijding gaat, om vrijheid en verantwoordelijkheid. Dat beperkt zich niet tot de kerk, maar gaat het hele leven en de hele wereld door. Als ik hierover preek in de kerk, dan allereerst ook tegen mezelf. Ons leven is niet perfect en we gaan de wereld niet redden. Maar begin in het klein, met een schouderklop of knuffel.”

Het ouderenwerk noemt hij “mooi maar ook confronterend”. Ouder worden is zijn eigen voorland. “Ik basketbal nu twee keer per week met veel plezier, maar hoe lang nog? Ook in Dronten vertel ik wat dit met mij doet. Mooi dat ik tegelijk ook met jongeren werk.”

Dit artikel verscheen in ons magazine Gaandeweg.
Tekst: Theo Brand
Foto: Hans van Eerbeek